Birkaç ay evvel Londra’ya gitmem gerekince birden neÅŸeyle doldum. NeÅŸeyle doldum çünkü 1. Londra’yı çok severim. 2. Uzun süredir gidemediÄŸim için bu ÅŸehri çok özlemiÅŸtim. Orada geçireceÄŸim boÅŸ saatler x 50 saatlik bir plan yapıp kendimden emin bir ÅŸekilde yola çıktım.
Kimileri bu kendimden emin tavrıma bir anlam veremedi. Çünkü 1. Yapmayı planladığım her ÅŸeyi yapamayacağımı ve hatta bu kadar çok plan yaptığım için her ÅŸeyi birbirine karıştırıp hiçbir ÅŸey yapamayacağımı düşünüyorlardı. 2. Sürekli kaybolan bir insan olarak Londra’da nasıl, ne ÅŸekilde ve hangi ÅŸartlar altında kaybolacağımı düşünmek bile istemiyorlardı.
Nitekim uçaktan indikten sonra yanlış trene binip Londra yakınlarında bir köyde trenden indiÄŸimde beklentileri boÅŸa çıkartmamanın haklı gururu içindeydim. Gene de ÅŸunu söylemeliyim ki bu hamlem beni bir daha kaybolmamak konusunda çok hırslandırdı. Dikkatli oldum, harita kullandım, hatta hem kağıttaki hem cep telefonundaki hem de canım otelimin hediye ettiÄŸi mobil aletteki haritaları kullandım, “kesin Monument’ten geçiyordur bu otobüs” diyerek bilmediÄŸim otobüslere atlamadım (yani bunu maksimum üç ya da dört bilemediniz beÅŸ kez yaptım), google’da akıllı aramalar yaptım (“what is the easiest way to go to Greenwich from here?”)  ve bu sayede harikulade anılarla Londra’dan ayrıldım.
