Yıllar içinde bazı sanatçıları takıntı haline getirip vaktimin büyük kısmını onların eserlerine, yaÅŸamlarındaki ufak detaylara, esinlendiklerine veya etkiledikleri diÄŸer sanatçıları verdim. Mesela Rothko, mesela Staël, mesela Vallotton, mesela Morandi ile böyle günlerimiz oldu. “Kiminle olmadı?” diye sorarsanız söyleyeceÄŸim isimlerden biri Henri Matisse olurdu. “Olurdu” diyorum çünkü Henri Bey’in son bir senedir sinsi sinsi, gizlice hayatıma sızdığını geçen gün aniden fark ettim.
Matisse’in eserlerini her zaman sevmiÅŸ ve sanatına kayıtsız kalmamıştım ama bu bir yılda gördüklerim iliÅŸkimizi baÅŸka bir boyuta taşıdı. Ä°sterseniz hikayeyi en baÅŸtan anlatayım.
Daha önce size anlattığım Côte d’Azur gezimin yıldızlarından biri Matisse’ti. Kendisi o bölgenin farklı noktalarına farklı eserler bıraktığından bu çok da garip bir durum deÄŸildi. Matisse’in “Matisse” olarak ilgimi ilk defa çekmesini ise André Derain’e borçluyum. Nice’teki Matisse Müzesi’nde (gidilmesi elzem bir müze deÄŸil laf aramızda)  Derain’in Matisse portresini gördüğümde senelerdir hiç düşünmediÄŸim ve fark etmediÄŸim bir ÅŸeyle yüz yüze geldim: Henri Matisse kızıl bir adamdı. Matisse gördüğüm tüm fotoÄŸraflarında yaÅŸlıydı ve daha önemlisi bu fotoÄŸraflar siyah beyazdı. Bu yüzden bu kızıllık daha önce hiç dikkatimi çekmemiÅŸti ve ilk anda üzerimde babasını ilk defa sakalsız gördüğünde ÅŸok olan bebek etkisi bıraktı. O kadar çok ÅŸaşırdım ki çevremdeki insanlar benim bu kadar ÅŸaşırmama ÅŸaşırdılar.