Çok mutluyum (en azından bu konuda)

Bir gün birisi bana en sevdiÄŸim yazarları sorsa o yazarların içinde mutlaka (ama mutlaka) anacağım Julian Barnes’ın sanat üzerine yazdığı makalelerden oluÅŸan bu kitapla kelimenin tam manasıyla birdenbire karşılaÅŸtığımda ufak çapta bir sevinç/coÅŸku ÅŸoku yaÅŸadım. Kitabın varlığına ÅŸaşırmam baÅŸlı başına ÅŸaşılacak bir durumdu çünkü daha sonradan hatırladığım üzere Ahmet Cihat Beyler bana bu kitabın çıktığından bahsetmiÅŸti. Ancak o an, daha önemli baÅŸka ÅŸeyleri de konuÅŸtuÄŸumuzdan bu olay benim aklımdan çıkıvermiÅŸti.

Bir yazar, herhangi bir mevzu hakkında nasıl bu derece zarif yazabilir, kabalığı bile nasıl hayranlık uyandıracak bir nezaketle ifade edebilir konularında beni hayrete düşüren Barnes’ın Fransız ressamlar hakkındaki yazılardan oluÅŸan bu kitabı (okuduÄŸum kadarıyla) olaÄŸanüstü. Kitap, 10.5 Bölümde Dünya Tarihi’nde de okuyabileceÄŸiniz Géricault yazısıyla baÅŸlıyor ve Manet, Degas, Cézanne gibi (en) büyüklerin yanı sıra benim pek bir bayıldığım Redon, Vallotton, Bonnard, Vuillard gibi ressamlarla devam ediyor. Kitabı okudukça, Barnes’la bu kadar aynı düşünmemize ve onun bu düşünceleri benim asla beceremeyeceÄŸim bir ÅŸekilde anlatmasına ÅŸaşırıyor/seviniyorum. Bunca yıllık Barnes okuyuculuÄŸunun ardından neye ÅŸaşırıyorum ben de bilmiyorum ama seviniyorum çünkü Barnes’la aynı düşünmek, ergenlik zamanlarınızda, o günlerdeki platonik aÅŸkınızla aynı müzik grubunu sevdiÄŸinizi öğrenmek gibi bir ÅŸey benim gözümde.

Bu kitabı mutlaka edinin, okuyun. “Türkçesini bekleyeceÄŸim” diyorsanız Ayrıntı Yayınları’na baskı yapın ki, Serdar Rifat KırkoÄŸlu bir an önce çevirsin. Size söz veriyorum, okuduÄŸunuza deÄŸecek.

(Barnes’la ilgili duygularımın özeti)