Louvre Müzesi’ne ilk kez gittiÄŸimde mekan bugünkü haline göre daha sakindi. Gene de o günlerde ÅŸimdiyi öngörebilecek vizyona sahip olmadığımdan “bir müze bundan daha kalabalık olabilir mi?” diye düşündüğümü hatırlıyorum. Yıllar içinde yolum Louvre’a birkaç kere daha düştü ve ne kadar ÅŸanslıyım ki çok daha kalabalık olabileceÄŸini görerek büyük yanılgımdan kurtuldum.
Siz de fark ettiniz mi bilmiyorum, büyük müzelerin kendine ait bir ritmi vardır. Sanki kocaman sanal bir rüzgar tüm insanları baÅŸlangıç noktasından aynı yöne doÄŸru savuruyor gibidir. Ä°tiraz etmeye ya da baÅŸka bir yöne sapmaya çalışsanız da bir noktadan sonra pes ederek kalabalıkla birlikte akmaya baÅŸlarsınız ve sonunda illa ki kendinizi o müzenin yıldız sanat eserinin karşısında bulursunuz. ÖrneÄŸin Vatikan’da tüm yollar Sistine Åžapeli’ne çıkar. Oraya giden ziyaretçilerin çoÄŸunun da tek bir amacı vardır: Sistine Åžapeli’ne ulaÅŸmak. Müzede hedeflerine doÄŸru yürürler ve bu sırada da ilgilerini sunulmuÅŸ diÄŸer eserlerin olduÄŸu odalardan mecburen geçmek zorunda kalırlar.
